Kuna domowa (Martes foina) znana również jako kamionka jest niewielkim ssakiem drapieżnym zaliczanym do rodziny łasicowatych. Kuny domowe żyjące w naturze żyją około 10 lat, choć znany jest przypadek kuny domowej, która żyła 18 lat. W naszym artykule zamieściliśmy podstawowe informacje na temat kuny domowej i innych gatunków kun. Dowiecie się z niego gdzie żyją kuny, jak wyglądają kuny i co jedzą kuny. Ponadto napiszemy w nim jak zwalczać kuny, jak zabezpieczyć dom przed kuną, jak się pozbyć kun i jak odstraszyć kunę.

Szukasz firmy zajmującej się odławianiem kun domowych?

Zadzowń do nas na numer tel. +48 505 177 654 lub napisz na biuro@insektpol.pl.

Występowanie kuny domowej

Kuny domowe znane również jako kamionki występują na terenie niemal całej Europy, a także w wielu regionach Azji.

W Europie kuny domowe nie występują jedynie na wyspach Brytyjskich, w Skandynawii, w Estonii, w północnej części Rosji, w Danii oraz na wyspach znajdujących się na Morzu Śródziemnym.

W Azji kuny domowe występują w Turcji, na Kaukazie, na wschodnich wybrzeżach morza śródziemnego, w Iranie, Turkmenistanie, Afganistanie, Pakistanie, Mongolii i zachodnich rejonach Chin w tym zwłaszcza w Tybecie.

Kuna domowa występuje również w niektórych stanach USA do których sprowadzona została z Europy.

Kamionki żyjące na wolności zakładały swoje gniazda w pustych drzewach, skałach oraz w opuszczonych dziuplach. Obecnie kuna domowa stała się zwierzęciem synantropijnym. Kuny domowe występują głównie w budynkach lub częściach budynków wybudowanych, ale rzadko odwiedzanych przez ludzi takich jak szopy, zagracone strychy oraz opuszczone ruiny.

Wygląd kuny domowej

Kuna domowa może mieć różne barwy począwszy od ciemnobrązowej aż po opalistą szarość. Cechą pozwalającą na odróżnienie kuny domowej od kuny leśnej jest znajdujący się na podgardlu biały krawat który ciągnie się aż po klatkę piersiową, choć zdarzają się również nieliczne osobniki kun domowych u których krawat ten nie występuje. Samice i samce kun domowych nie różnią się od siebie pod względem wyglądu. Brak owłosienia na podeszwach łap kamionek oraz miękkość poduszek sprawiają, że kuny domowe potrafią poruszać się niemal bezgłośnie. Pod względem rozmiarów kuna domowa przypomina kota domowego od którego jest ona jednak znacząco smuklejsza.

Co je kuna domowa?

W diecie kuny domowej znajduje się za równo pokarm zwierzęcy jak i roślinny. To którego pokarmu w jej diecie jest więcej zwykle uzależnione jest od jego dostępności. Najczęściej pożywieniem kun domowych są małe zwierzęta takie jak ptaki i gryzonie. Ulubionym pokarmem kun domowych są ptasie jaja. Jeśli jaja są małe kuny domowe rozbijają je, a potem zjadają. Jeśli jaja są większe kuny domowe przemieniają je w wydmuszki i wysysają znajdujący się w nich pokarm przez utworzone przez siebie dziurki w skorupce jajka. Kuny domowe często porywają również małe zwierzęta z ludzkich domostw lub budynków inwentarskich w tym zwłaszcza kurczaki i króliki. Latem kuny domowe żerują na płazach oraz na jaszczurkach. Na roślinne elementy diety kun domowych składają się głównie owoce leśne i uprawne w tym między innymi borówki, jagody, maliny, czereśnie i śliwki.

Rozmnażanie się i rozwój kun domowych.

Kuny domowe żyją samotnie. W pary łączą się one na okres godów które trwają od czerwca do sierpnia. Zazwyczaj pojedynczy samiec kuny domowej zapładnia wiele samic kuny domowej. Podczas godów kuny domowe wydają przypominające miauczenie kota odgłosy. Kopulacja kun domowych odbywa się nocą. Podczas kopulacji samiec kamionki przytrzymuje samice kuny domowej wgryzając się w jej kark. Kopulacja kun domowych może trwać nawet przez godzinę. Potomstwo kun domowych przychodzi na świat po upływie 275 dni od kopulacji. Ciąża kuny domowej jest wyjątkowo długa biorąc pod uwagę wielkość tego zwierzęcia. Warto zwrócić uwagę, że generalnie rzecz biorąc w przypadku ssaków im mniejsze jest dane zwierzę tym krótsza jest jego ciąża. Tymczasem ciąża u kuny domowej jest dłuższa niż w przypadku człowieka mimo iż kamionka jest zwierzęciem znacząco od człowieka mniejszym. Jest tak dlatego, że po pierwszych podziałach komórkowych następuje wstrzymanie rozwoju płodu kuny domowej, a ponownie zaczynają się one dzielić dopiero w okolicach lutego. Dzięki temu poród oraz początkowy okres rozwoju kun domowych przypada na okres podczas którego kamionki dysponują łatwiejszym dostępem do pożywienia.

W pojedynczym miocie na świat przychodzi od trzech do czterech nieowłosionych i ślepych młodych kamionki. Młode kuny czasami nazywane są niedokunami. Kuny domowe osiągają dojrzałość płciową po upływie od 14 do 25 miesięcy od swoich narodzin. Czasami samice kamionki zachodzą w ciąże w roku następującym po roku w którym się narodziły.

Zwyczaje i umiejętności kun domowych

Kuny domowe najbardziej aktywne są nocą. Za dnia można spotkać je głównie podczas rui. Kuny domowe doskonale się wspinają. Umiejętności te wykorzystują one podczas polowań na ptaki oraz w celu przedostawania się do ich gniazd.

Kuna domowa w domu, na poddaszu, zniszczenia

Kuny domowe, które znajdą się w sytuacji dużej dostępności łatwych do zabicia ofiar często zabijają o wiele więcej zwierząt niż mogą zjeść. W naturze taka sytuacja jest dość rzadka, ale często zdarza się ona w przypadku uzyskania przez kamionkę dostępu do stad zwierząt domowych. Kuny żyjące w domach często zachowują się głośno zwłaszcza wieczorami. Kuny domowe powodują liczne straty w miejscach w których przebywają. Niszczą przedmioty w tym zwłaszcza przegryzają różnego rodzaju przewody, zabijają zwierzęta hodowlane oraz zanieczyszczają przestrzeń swoimi odchodami. Kuny domowe często nocują pod maskami samochodów, a przy okazji przegryzają ich kable.

Inne gatunki kun

Kuna domowa zaliczana jest do rodzaju Martes znanego również jako kuny. Kuny to niewielkie drapieżniki charakteryzujące się wydłużonym ciałem, ostrymi zębami i trójkątnymi uszami. Kuny występują na wszystkich kontynentach znajdujących się na półkuli północnej. Samce kun są większe od samic. Kuny występują głównie w lasach w tym zwłaszcza w lasach iglastych. Aktywne są głównie w godzinach nocnych. Sprawnie wspinają się po drzewach i budynkach.

Do rodzaju Martes obok kuny domowej zaliczamy zwierzęta takie jak: kuna amerykańska (Martes americana), kuna japońska (Martes melampus), kuna leśna (Martes martes), kuna rybożerna (Martes pennati), kuna tamilska (Martes gwatkisni), kuna żółtogardła (Martes flavigula) i soból tajgowy (Martes zibellina).

Kuna leśna

Kuna leśna występuje w lasach większości krajów Europy w tym na terenie całej Polski. Kuna leśna jest większa od kuny domowej. Kunę leśną można odróżnić od kuny domowej po rozwidlonej plamie znajdującej się na jej podgardlu. Wygląd futra kuny leśnej zmienia się w zależności od pory roku. Latem jest ono krótkie i ościste, a zimą lśniące i puszyste. Kuny leśne żywią się głównie gryzoniami, a oprócz nich również owocami i jagodami. Dieta kun leśnych zmienia się w ciągu roku wraz ze zmianami w dostępie do pożywienia. Wrogami kuny leśnej są drapieżne ssaki takie jak wilki i lisy.

Kuna amerykańska

Bardzo podobna do kuny leśnej jest kuna amerykańska (Martes americana) znana też jako kuna świerkowa. Od kuny leśnej różni się ona jasnym pyszczkiem i większymi stopami.

Jest mniejsza i jaśniejsza od również występującej w Ameryce północnej kuny rybożernej.

Głównym środowiskiem występowania kun amerykańskich są iglaste i mieszane lasy Kanady, Alaski i północnej części nowej Anglii. Głównym pożywieniem kuny amerykańskiej są niewielkie ssaki takie jak na przykład sosnowiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus). W diecie kuny amerykańskiej znajdują się również owoce, warzywa, owady, padlina, ryby i żaby. Skład diety kuny amerykańskiej w dużym stopniu uzależniony jest od dostępności pożywienia.

Kuna amerykańska najbardziej aktywna jest rano oraz w godzinach popołudniowych i nocnych. Przez większą część swojego życia kuny amerykańskie prowadzą samotniczy tryb życia. W pary łączą się one jedynie w okresie godowym. Terytoria samców kuny amerykańskiej maja 8 kilometrów kwadratowych. Terytoria samic są znacznie mniejsze. Mają one 2,5 kilometra kwadratowego. Terytoria samców i samic pokrywają się. Osobniki kun amerykańskiej tej samej płci są bardzo agresywne względem siebie. Krycie kun ma miejsce latem niemniej w związku z przedłużoną ciążą młode rodzą się dopiero wiosną. W pojedynczym miocie jest od 1 do 5 młodych. Poród najczęściej następuje w jamie skalnej lub w dziupli drzewa. Istnieje kilkanaście podgatunków kuny amerykańskiej. Podgatunki te to w kolejności alfabetycznej według nazw łacińskich: Martes americana abieticola, Martes americana abietinoides, Martes americana actuosa, Martes americana americana, Martes americana atrata (kuna ciemna), Martes americana caurina (kuna zachodnia), Martes americana humboldtensis, Martes americana kenaiensis, Martes americana nesophila, Martes americana origensis, Martes americana sierrae, Martes americana vancourverensis i Martes americana vulpina.

Kuna żółtogardła

Na terenie wilgotnych lasów południowo-wschodniej Azji występuje kuna żółtogardła. Kuna żółtogardła występuje w wysoko położonych rejonach Pakistanu, Nepalu Indii i Bangladeszu, Birmie, półwyspie Indochińskim, południowo-wschodnich Chinach, południowo- wschodnim krańcu Azji, obu Koreach, wschodniej Mandżurii, Tajwanie oraz na wyspach Borneo, Sumatra i Jawa. Jest ona jedynym gatunkiem kun występującym w lasach tropikalnych lub subtropikalnych.

Futro na przedniej części jej ciała z wyjątkiem głowy jest żółto-pomarańczowe, a głowa i tył ciała są żółtobrązowe. Na terenie Korei i Syberii kuna żółtogardła jest zwierzęciem łownym.

Kuna tamilska

W południowych Indiach na terenie Ghatów Zachodnich występuje kuna tamilska. Po raz pierwszy opisana została przez Thomasa Horsefielda w 1851 roku. Kuna tamilska zamieszkuje tropikalne lasy niemniej widywana bywała ona również na terenie łąk, bagien oraz plantacji akacji, herbaty i kawy. Kuna Tamilska jest gatunkiem rzadkim i słabo poznanym. Pojedyncze obserwacje nie pozwalają do powstania generalizacji co do jej diety i zwyczajów. Zaobserwowano polowania kuny tamilskiej na kanczylka indyjskiego (Moschiola indica), wiewiórę dekańską (Ratufa indica), wrony, warana bengalskiego (Varanus bengalensis) i owady oraz spożywanie przez nią miodu i nektaru.

Kuna japońska

Kuna Japońska występuje na japońskich wyspach Honsiu, Sikoku, Kiusiu i Cuszima. Jest rzadka i zagrożona wyginięciem. Zamieszkuje lasy i zadrzewione tereny podmiejskie. W jej diecie znajduje się zarówno mięso jak i owoce. Okres rozrodczy kuny japońskiej rozpoczyna się w marcu, a kończy w maju. W pojedynczym miocie rodzi się od 1 do 5 młodych.

Kuna rybożerna

Kuna rybożerna znana też jako kuna wodna lub kuna rybarka występuje w południowej Kanadzie oraz północno-wschodnich i zachodnich Stanach Zjednoczonych. Najczęściej pojawia się na terenach podmokłych i lesistych. Rzadziej pojawia się na preriach. Dieta kuny rybożernej składa się przede wszystkim z niewielkich kręgowców zwłaszcza ptaków, gryzoni, ursonów i zająców. Kuna rybożerna atakuje też zwierzęta domowe takie jak psy i koty oraz drób. Jeśli inne rodzaje pożywienia nie są dostępne żywi się również owadami i owocami. Terytoria kun rybożernych są znacząco większe od terytoriów innych gatunków kun. Terytoria samców mają 38 kilometrów kwadratowych, a samic 15.

Kuny rybożerne żyją do 10 lat. Gody kuny rybożernej odbywają się od marca do czerwca. Po trwającej od 10 do 12 miesięcy ciąży rodzą się 3 kuny. Młode kuny osiągają samodzielność po pięciu miesiącach, a rozmnażać się mogą w wieku 2 lat. Kuna rybożerna obecnie jest pospolita, choć w latach 20-tych XX wieku została niemal całkowicie wytępiona na skutek polowań.

Soból tajgowy

Soból tajgowy (Martes zibellina) ma do 60 centymetrów długości.

Futro sobola tajgowego jest jedwabiste i gęste. Kolor futra sobola zmienia się w zależności od pory roku. Latem jest ono ciemnobrązowe podczas gdy zimą jasnobrązowe. Linienie soboli następuje dwukrotnie w ciągu roku. Zmiana koloru futra ułatwia im dostosowanie się do koloru otoczenia i maskowanie się pośród drzew i śniegu.

Dieta sobola składa się niewielkich zwierząt zwłaszcza owadów, ptaków i ssaków oraz jagód i nasion.

Gniazda zakładane są przez sobole w chroniących młode przed drapieżnikami szczelinach, dziuplach i wykrotach.

Sobole zamieszkują górzyste lasy Syberii. Poza Syberią występują również w Mandżurii, północnej części Korei północnej i na japońskiej wyspie Hokkaido. W przeszłości zasięg występowania soboli był o wiele szerszy. W średniowieczu obejmował on wiele obszarów północnej Europy w tym między innymi północno-wschodnią Polskę. Obszar występowania sobola znacznie zmniejszył się na skutek polowań przeprowadzanych w celu zdobycia futer tych zwierząt. Soból zagrożony był również na terenie Syberii. W celu jego ochrony powołano pierwszy rosyjski rezerwat przyrody. Był to rezerwat Barguziński, który powołany został w 2017 roku.

Obecnie sobolowi nie zagraża wyginięcie. Jego futra nadal są poszukiwane ponieważ produkuje się z nich ubrania i pędzle niemniej futra pozyskiwane są głównie od zwierząt hodowanych w niewoli.

Obszar występowania sobola tajgowego jest dość duży niemniej poszczególne populacje soboli pooddzielane są od siebie wielkimi Syberyjskimi rzekami lub nawet morzami. Doprowadziło to do powstania szeregu podgatunków sobola tajgowego spośród których większość zawdzięcza swoje nazwy obszarom na których występują. Podgatunki te to w kolejności alfabetycznej według nazw łacińskich: Martes zibellina angarensis, Martes zibellina arsenjevi, Martes zibellina averini, Martes zibellina brachyura, Martes zibellina ilimpiensi, Martes zibellina jakutens, Martes zibellina kamtschadalica, Martes zibellina obscura, Martes zibellina princeps, Martes zibellina sahalinensis, Martes zibellina sajanensis, Martes zibellina schantaricus, Martes zibellina tomensis, Martes zibellina tungussensis, Martes zibellina yeniseensis i Martes zibellina zibellina.

Zabezpieczenie domu przed kunami

Pojawieniu się kun domowych w domu możemy zapobiec poprzez zadbanie aby nie było w nim otworów wystarczająco małych, aby mogły one dostać się do jego wnętrza. Niestety kuny domowe są zwierzętami bardzo małymi w związku z czym mogą przedostawać się do domów przez małe otwory. Ponadto kuny domowe są wręcz przystosowane do przechodzenia przez niewielkie otwory. Skąd takie przystosowanie? Otóż ważnym składnikiem kun są gryzonie, które żyją w norach. W związku z tym ewolucja preferowała w przeszłości kuny, które potrafiły zmieścić się wewnątrz niewielkich nor.

Zabezpieczenie domu przed kunami oznacza konieczność podjęcia wielu działań takich jak miedzy innymi zabezpieczenie okien na poddaszu siatką, zamontowanie opaski z drutu kolczatego ma rynnie i oczyszczenie okolic domu z krzaków i zarośli. Wymienione metody zabezpieczania domów w praktyce są dość kłopotliwe. Drut kolczasty pogarsza estetykę budynków. Z tego powodu wymienione metody są dość rzadko stosowane.

`Szukasz firmy zajmującej się zwalczaniem kun domowych?`

`Zadzowń do nas na numer tel. +48 505 177 654 lub napisz na biuro@insektpol.pl.`

Jak pozbyć się kuny domowej?

Jeśli w naszym domu pojawiły się kuny możemy zwalczyć je wieloma sposobami. Jednym z popularniejszych są pułapki żywołowne. Pułapki żywołowne ustawiane są w pobliżu miejsc w których pojawiają się kuny. Wewnątrz pułapek umieszczane jest pożywienie w postaci drobiowego mięsa lub jaj. Kuny wchodzą do wnętrz wspomnianych pułapek i łapią się. Ze względu na fakt, że kuny cechują się neofobią, czyli lękiem przed nowo pojawiającymi się osobami i sytuacjami od pojawienia się klatki w danym miejscu do złapania się kuny może minąć nawet kilka dni.

Odstraszanie kun

Ze względu na wysoką płochliwość kun dobrą alternatywą dla pułapek żywołownych może być odstraszanie kun. Najczęściej wykorzystywane w tym celu są psy odstraszające kuny swoim szczekaniem. Inną metodą odstraszania kun jest zamontowanie czujników ruchu, które uruchamiać będą alarmy lub lampy halogenowe.

tagi: kuny zwalczanie, kuny domowe- zwalczanie, zwalczanie kun, kuna domowa, jak wygląda kuna, kuna domowa jak się pozbyć, odchody kuny, kuna zwierze, klatka na kuny