Mucha domowa – anatomia i wygląd owada
Ciemnoszary tułów pokryty podłużnymi paskami łączy się z szarożółtym odwłokiem, owad stąpający na zakończonymi pazurkami i przylgami odnóżach osiąga do 7,5 mm długości. Żywi się za pomocą aparatu liżącego, pochłania w ten sposób wcześniej rozpuszczony pokarm za pomocą enzymów zawartych w ślinie. Mucha posiada zdolność widzenia w 360° dzięki złoto-czerwonym oczom.
Mucha domowa – rozwój owada
W okresie letnim samice muchy domowej (musca domestica) składają jaja na śmieciach, kale, odpadach kuchennych, gnojówkach, a w szczególnosci w świńskich odchodach. Przy optymalnej temperaturze z jaj po 8-14 godzinach wykluwają się larwy. Czerwie szybko rosną, podczas swojego rozwoju cały czas żerują mogąc osiągnąć dzięki temu do 10 mm. Larwy przed procesem przepoczwarzenia zmieniają środowisko bytowania na suche – piasek, szpary w ścianach, gdzie w spokoju przez około 5 dni przepoczwarzają się w dorosłego osobnika.
Gdzie występuje mucha domowa
Jest to gatunek o występowaniu globalnym, szczególnie aktywny w ciepłe słoneczne dni, odpoczywa na ścianach, sufitach i podłogach w budynku. Upodobały sobie załamania i rogi ścian oraz cienkie przedmioty typu kable.
Mucha domowa zwalczanie
Mucha domowa z racji kontaktu z odchodami i martwymi tkankami pochodzenia zwierzęcego, jest nosicielem wielu bakterii, zarazków i wirusów. Poprzez jej ruchliwość i powszechne występowanie jest odpowiedzialna za roznoszenie chorób. Najpopularniejszym stosowanym środkiem zwalczającym tego natręta jest muchołapka, która jest stosowana prawie we wszystkich polskich domach. Można stosować również lepy na muchy, lampy wabiące, moskitiery. Oczywiście najskuteczniejszym środkiem pozbycia się koloni much domowych są środki chemiczne.